جاز یا جَز (به انگلیسی: jazz) یکی از سبک‌های موسیقی است که نشأت‌گرفته از تشکلات سیاه‌پوستان آمریکا در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم است. از مشخصات آن نت‌های بلوز، مکث و ضدضرب، ضرب‌های تاب‌دار و خرامان (سوینگ)،تغییرات داینامیکی متداول،پرسش و پاسخ‌خوانی، چندضربی بودن و بداهه‌نوازی است؛ و آن را نخستین گونهٔ هنریِ پدیدآمده در ایالات متحدهٔ آمریکا می‌دانند. جاز در قسمت‌های مختلفی از سبک‌های مستقل مشهور موسیقی آمریکا به وسیلهٔ گروه‌های آمریکایی اروپایی‌تبار و سیاه‌پوستان آمریکا ظاهر شد. جاز تابه‌حال (بیش از یک قرن) محدودهٔ وسیعی از موزیک رگتایم را دربرگرفته‌است و همچنین برای تعریف بسیار سخت شناخته شده‌است. گروه موسیقی ای که جاز بنوازد، گروه جاز نام دارد. با فراگیری جاز در سراسر دنیا، جاز تأثیر زیادی روی فرهنگ‌های موسیقایی ملت‌ها، مناطق و محل‌های مختلف، همچنین رشد بسیاری از سبک‌های شاخص دیگر داشت. جاز نیو اورلاند که از اوایل دههٔ ۱۹۱۰ به وجود آمد، ترکیبی از گروه‌های نظامی سازهای بادی، رقص کدریل فرانسوی، رگتایم، ریتم بیگویین، موسیقی بلوز با بدیهه‌سازی‌های فراوان است. واژهٔ جاز از زبان عوام سیاه‌پوستان گرفته شده و احتمال می‌رود که در اصل دارای معانی جنسی بوده هرچند ریشه‌های دیگری نیز برای آن پیشنهاد شده‌است. در دههٔ ۱۹۵۰ ضرورت جاز آزاد با اجراهایی بدون ضرب خاص و ساختمان موسیقی غیرعادی احساس شد. در اواسط این دهه، هارد باپ که معرف تأثیرات ریتم اند بلوز، موسیقی گاسپل و بلوز به خصوص در نوازندگی پیانو و ساکسوفون بود، توسعه یافت. مودال جاز در اواخر دههٔ ۱۹۵۰ با استفاده از بداهه نوازی توسعه یافت. جاز راک فیوژن در اواخر دههٔ ۱۹۶۰ و اوایل دههٔ ۱۹۷۰ با تلفیق بداهه‌نوازی جاز با ریتم موسیقی راک، سازهای الکتریکی ظهور کرد. در اوایل دههٔ ۱۹۸۰، یک فرم تجاری از جاز فیوژن با نام جاز ملایم با پخش رادیویی قابل ملاحظه‌ای، موفقیت چشمگیری بدست آورد. باقی سبک‌ها و ژانرها از قبیل جاز لاتین و آفرو-کوبایی در دهه ۲۰۰۰ وفور داشتند.